We herinneren ons nog levendig toen Het Depot in Leuven in mei 2015 het gratis concert aankondigde van The Slow Show in de kleine foyer, waar ze hun eerste album “White Water” kwamen voorstellen. Een Brits bandje uit Manchester klonk ons zeer interessant in de oren. Omdat we fan zijn van Morrissey en de Gallagher broertjes trokken we naar Leuven met een verwachtingspatroon van de zoveelste Britrock band te gaan bewonderen. Dat liep dus even anders uit, maar The Slow Show wist toen al onmiddellijk ons hart te veroveren. Er werd dadelijk geopperd dat The National en Tindersticks er een stevige concullega bijkregen en dat bewezen ze vanavond eens te meer.

Vier jaar verder is The Slow Show met een zo goed als uitverkochte show in de Orangerie van de Brusselse Botanique, klaar om het grote publiek te veroveren. Vandaag komen ze hun alom geprezen derde plaat “Lust and Learn” voorstellen. De sound van het album ligt in dezelfde lijn als hun voorgangers met veelal melancholisch klinkende songs, die een heerlijk gelaagde, instrumentale opbouw kennen, waar violen, piano, trompet en gitaren de degens kruisen, maar we horen hier en daar al wat luchtiger en uptempo klanken doorschemeren. Doe daar nog de diep warme, doordringende stem van zanger-gitarist Rob Goodwin bij en je hebt het recept voor een topgerecht. Voor de Belgische inbreng in de band zorgt toppianist en vocalist Fred ‘t Kindt en naast drummer Chris Hough aka Huffdaddy en gitarist Joel Byrne-McCullough verwelkomen we een virtuoze blonde trompettiste, die vanavond een echt belangrijke rol zal spelen en het ontbreken van strijkers wat doet vergeten.

We krijgen vooral songs uit “Lust and Learn” gepresenteerd en deze nummers passen qua sfeer perfect bij de gouden oudjes, meer nog, ze zijn een echte meerwaarde. Fred ‘t Kind mag solo op piano de spits afbijten met de hartbrekende instrumental “Amend” die naadloos overgaat in het plechtige “Eye to Eye”, dat langzaam opbouwt op trompet en gitaar en met zijn mijmerende instrumentale pauzes een extra gevoelige noot meekrijgt. Helemaal sacraal op repetitieve piano, opwellende trompet en de gebroken stem van Goodwin klinkt de tijdloze topper “Dresden”, de opener van hun eerste album “White Water”, opgeluisterd met gedreven gitaarwerk. De knappe gelaagde opbouw is een echt handelsmerk geworden van The Slow Show en één van de hoogtepunten hiervan is “Low”, dat start op de doordringende stem van Goodwin en de piano van ‘t Kind om dan langzaam instrument per instrument op te bouwen naar een emotionele finale. “Vagabond” is met zijn drammende percussie niet enkel een zegen voor drummer Chris Hough, maar ook de trompet mag weer mee feesten.

Een kantelmoment in de set vormt het ontroerende liefdeslied “St Louis” dat met het warme, zacht op gitaar gestrumde “Lucky Me, Lucky You” de loper uitrolt voor de klassiekers “Dry My Bones” en het enthousiast onthaalde “Bloodline”, met zijn vertederende gitaarrif en een opwellende trompet die het nummer langzaam maar zeker laat openbarsten in al zijn emotionaliteit. Als er al één nummer is waar we een cello missen dan is het in “Breaks Today”. Ook de strijkers ontbreken er vanavond, maar in de plaats krijgen we een levendigere sound met als hoogtepunt een opgewekt “Ordinary Lives” dat de Orangerie in vuur en vlam steekt. Op enthousiast handgeklap van gans de zaal wordt er zo een denderend slotpunt gezet achter deze prachtige avond in gezelschap van The Slow Show, een band die langzaam maar zeker naar de top klimt, een plaats waar ze eigenlijk al lang horen te staan.

Yvo Zels

Foto's © Yvo Zels